روز شنبه ۱۱ آوریل ۲۰۰۹ کنسرتی در سالن Jack Singer Concert Hall شهر کلگری برگزار شد. غریو شادی (یا غم) مردم فضای سالن نمایش را پر کرده بود و آنها یکصدا خواننده مورد علاقه خود را تشویق میکردند. چندین نسل که یا با صدای خواننده آشنا بوده و از آن لذت میبردند و یا تنها با قرار گرفتن در این فضا یاد خاطرات دورو نزدیک خود افتاده و نوایی عاشقانه را با او که اکنون بیش از هر زمان دیگر به مردی خوش صورت با انبوهی از موی سپید تبدیل شده است سر داده بودند.
برای من که تجربه چندانی در حضور در اینجور مراسم نداشته‌ام نه تنها صدای زیبای خواننده و موزیک زیبایی که آن را همراهی میکرد بلکه واکنش مردم و علاقه آنها به حضور و هم نوأیی ایشان بی سابق بود. شاید زیبا تر از هر چیز برای من ارتباطی صمیمی بود که بین او و علاقه مندانش وجود داشت اگر چه مزاحمتی را که بعضی از مشوقین با تجمع در مقابل سایرین ایجاد کرده بودند به حساب هیجان خارج از حد ایشان گذاشتم.
به هر تقدیر، اظهار نظر در زمینه کیفیت خوانندگی و مسائل مرتبط با آن نه در تخصص من بوده و نه در این جایگاه میگنجد. انگیزه من از نوشتن این مطلب بیشتر تقدیر از برگزار کنندگان این رخداد بوده، نه فقط به دلیل کیفیت مطلوب -که البته جمع کردم مجموعه‌ای از بهترین‌ها در یک زمان قابل تقدیر است- بلکه مهم تر از آن درک این نکته که ایرانیان مقیم کلگری مخاطبینی با استاندارد‌های معمولی نبوده که بتوان آنها را با عوامل پیش پا افتاده قانع نمود. مجریان این برنامه نشان دادند که توان استفاده از ظرفیت‌های موجود را داشته و استقبال مخاطبین و رضایت آنها گواهی بر قدر دانی از یک حرکت خوش ساخت و قدرت تشخیص آنهاست.
امیدوارم این مراسم برای مجریانش منافع کافی به همراه داشته که ایشان را تشویق به حفظ و حتی افزایش کیفیت این قبیل برنامه‌ها نماید. با تشکر مجدد از اقبال کایدان برای احترام به مخاطبین و مدیریت یک شب فراموش نشدنی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر